Het is donderdagavond. Terwijl ik onderweg ben met twee van mijn collega’s naar het eindejaarsetentje van het werk gaat mijn telefoon. “Mam? “ klinkt een vragend stemmetje. Het is dochterlief, ze klinkt een beetje verward. “Mam” zegt ze nogmaals. “Heb jij toevallig twee kapsalons besteld?” Hoor ik dat nou goed? Ik vraag of ze het een keer wil herhalen. Kapsalons? “Ik weet nergens van” zeg ik “Hoezo dan?” “Nou, er was hier net een bezorger van de cafetaria aan de deur die een bestelling kwam afleveren. Twee kapsalons.” En wat heb je gedaan?” vroeg ik haar. “Ik heb ze betaald mam, omdat ik dacht dat jij ze voor ons had besteld.” Omdat praten lastig was in een auto die met 130 over de snelweg zoefde stelde ik voor dat ze haar vader maar even moest bellen om het hele verhaal voor te leggen misschien dat hij er meer van wist. “Oké, doe ik” zei ze. En terwijl mijn collega’s die mee hadden geluisterd en ik er wel om konden lachten gingen mijn haren er toch ook wel een beetje van overeind staan.
Had ik mijn kinderen niet op het hart gedrukt niet zomaar de deur open te maken voor Jan en alleman? Had ik ze niet uitgelegd dat ze niet zomaar iets van vreemden aan moesten nemen? Had mijn dochter er niet aan gedacht om bij mij na te vragen of de bestelling wel voor ons bedoeld was alvorens zomaar vijftien euro af te rekenen?
Er waren in dit geval natuurlijk wel verzachtende omstandigheden. Eentje daarvan was dat de kinderen bij hoge uitzondering een keer zelf voor hun avondeten moesten zorgen omdat ik uit eten ging en papa pas na 19u thuis zou zijn van zijn werk. Het feit dat ik pannenkoeken en poffertjes klaar had gezet die ze alleen maar op hoefden te warmen deed blijkbaar niks af aan het feit dat dochterlief dacht dat ik alsnog eten voor hen had besteld. En omdat de bezorger van een cafetaria uit het dorp kwam en hij er bij navraag van overtuigd was op het goede adres te zijn snap ik wel dat mijn dochter de bestelling gewoon aan heeft genomen en betaald heeft.
Terwijl ik zelf gezellig aan het eten was met mijn collega’s stuurde ik toch nog maar even een appje richting huis. Ook papa wist blijkbaar van niks maar de kapsalon smaakte goed was het antwoord van dochterlief. Niks aan de hand dus
Toen ik na de gezellige avond moe maar voldaan thuis kwam zag ik op tafel het bonnetje van de bezorger liggen. Twee maal kapsalon stond er geschreven met daarboven inderdaad ons adres.
Op het aanrecht bespeurde ik nog restjes poedersuiker. Papa had zich die avond tegoed gedaan aan anderhalve kapsalon en zoon en dochter hadden ook nog gewoon pannenkoeken en poffertjes gegeten. Ik glimlachte maar het bleef toch een vreemde zaak vinden.
Bij deze wil ik dan ook mijn excuses aanbieden aan diegene die gisteravond tevergeefs heeft zitten wachten op zijn/haar eten. Het is nu eenmaal druk zo rond de feestdagen en dan schijnen er nogal eens dingen mis te gaan rondom bestellingen en bezorgingen zullen we maar zeggen. Al denk ik in dit geval eerder dat degene die deze bestelling in behandeling heeft genomen misschien toch niet zo “geknipt” is voor dit werk. Tijd voor een bezoekje aan de kapsalon?
Fijn weekend allemaal
