Schande werd ervan gesproken afgelopen week. Kinderen die op kleuterleeftijd al met een mobiele telefoon rondlopen. “Ouders vinden het fijn als ze hun kinderen altijd kunnen bereiken, hoe jong ook. Bovendien willen ze dat hun kroost ook hen altijd kan bellen. Daarom geven ze de kleintjes steeds jonger een mobiele telefoon mee” zo werd er geschreven. De discussie over op welke leeftijd een kind de eerste mobiel moet krijgen barstte in alle hevigheid los. Tijdens het lezen hiervan moest ik met weemoed terugdenken aan mijn kindertijd. (Telefonisch) mobiel waren we toen zeker nog niet dus hoe blij waren we toen we (ik vermoed voor Sinterklaas) een setje telefoons kregen die met een draad aan elkaar verbonden waren. Het ene toestel kwam in de gang te staan het andere werd in de kamer bij mijn oma neergezet. Als we lekkere trek hadden belden we dan naar oma om te vragen of we een snoepje mochten. Haar antwoord luidde standaard “Natuurlijk kiend, kom mar hoale”. Het was in mijn ogen een wonderbaarlijk iets. Je draaide middels een schijf een aantal nummers en je kon praten met iemand ik weet niet hoe ver weg. Dat kon thuis maar het kon toen ook al onderweg. In die tijd had je in iedere kern nog een aantal telefooncellen staan, daar kon je dan muntgeld ingooien en dan kon je bellen, later kon het ook met een telefoonkaart. Op vakantie in het buitenland werd dit natuurlijk een dure aangelegenheid maar daar had je de collect call voor. Je belde dan via een centrale naar huis. Zij vroegen of de ontvanger de kosten accepteerde. Was dit het geval dan werd de verbinding tot stand gebracht, zo niet dan had je pech en kon je je alsnog scheel betalen of ervoor kiezen maar niet te bellen. Het was een tijd waarin je niet altijd en overal bereikbaar was en we niet de hele dag met ons hoofd boven een verlicht schermpje hingen. Een wereld van verschil. Maar tijden veranderen en de mens verandert mee. Of we nu willen of niet.
Ik geef toe: mijn kinderen hebben ook al een aantal jaar een mobiel. Allebei al op de basisschool gekregen. Het is inderdaad heel fijn en geruststellend om een berichtje te krijgen over waar ze zijn, hoe laat ze thuis zijn en wanneer ze precies van een bepaalde plaats naar huis vertrekken.
Misschien geeft het een soort van schijnveiligheid maar het is niet alleen dat. Mobiele telefoons komen op velerlei gebieden van pas. Ik merk zelf dat het op bepaalde momenten namelijk erg handig is dat je waar je ook bent, je even een berichtje naar je dierbaren kunt sturen of dat je dingen op kunt zoeken, kunt navigeren en noem maar op.
De afgelopen weken heb ik dan ook dankbaar gebruikt gemaakt van het wereldwijde web op mijn mobiel. Een paar oud klasgenoten en ik zijn namelijk bezig met het organiseren van een reünie voor de kleuterklas uit het schooljaar 1977/1978. De kleuterjuf die we toen hadden staat al 40 jaar in Doornenburg voor de klas en om dat te vieren willen we voor haar met alle leerlingen uit haar allereerste schooljaar een gezellige avond organiseren.
Dingen regelen voor een feestje blijkt een eitje vergeleken met het opsporen van alle oud leerlingen. Speuren op facebook, Twitter, Linkedin, Instagram en op Google om ze al dan niet rechtstreeks, al dan niet via vrienden van vrienden of familie van vrienden te vinden. Er zijn al heel wat berichten, appjes, belletjes en zelfs huisbezoekjes doorheen gegaan en nog hebben we niet iedereen weten te traceren. Ik ben benieuwd of dit dus op tijd gaat lukken. Hoe dan ook, het gaat vast een hele leuke avond worden met veel herinneringen aan vroeger, de goede oude tijd. De tijd dat alles beter was?
Bij deze heb ik dus een boodschap aan alle kleuters die nu al met een mobiel rondlopen. Ook al kun je misschien zelf nog niet lezen of schrijven, zorg hoe dan ook dat je de gegevens van je klasgenoten van nu opslaat en blijf ze volgen. Het kan namelijk maar zo zijn dat je er over een pakweg veertig jaar heel veel profijt van gaat hebben.
Fijn weekend allemaal
