Wat zijn ze voorbijgevlogen. Zes vakantieweken. Zo heb je nog een brugpieper en een zesdegroeper in huis en zo vertrekken ze alweer met de rugzak op de fiets op weg naar het tweede schooljaar en groep zeven.
De scholen in deze regio zijn weer begonnen terwijl de zomer alweer bijna ten einde is. Sterker nog, vandaag is de start van de meteorologische herfst en als ik om me heen kijk geloof ik dat meteen. De bladeren vallen al massaal van de bomen en daar waar ze er nog wel aanhangen beginnen ze al langzaam te verkleuren. De herfst is vroeg dit jaar, zo wordt gezegd. Oorzaak schijnt de vroege warmte te zijn gevolgd door een te natte periode in de maand Juli. Veel gehoorde klacht is dat de zomer van 2017 wat weer betreft niet echt de boeken in zal gaan als een succeszomer.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik de zomer van 2017 toch heel anders heb ervaren. In de periode dat het weer in Nederland in een dip terecht dreigde te komen vertrokken wij vol goede moed naar Italië. Via een overnachting aan het Lago Maggiore en Marina di Pisa arriveerden we na een bezoekje aan de toren van Pisa en Sienna uiteindelijk op de geboekte camping net boven Rome. Vanaf het moment dat we de Zwitserse bergen door waren heeft de zon volop geschenen en liep de temperatuur iedere dag een graadje op.
Ons geplande bezoekje aan Rome legden we af bij 41 graden. Dat het daar bijna 10 graden warmer was dan normaal was aan alles te merken. Iedereen wilde het liefst in de schaduw lopen, zitten of staan, al kon je niet te lang op één plaats blijven staan omdat je de hitte van het asfalt door de zolen van je schoenen voelde branden. Blijven bewegen dus. De straatverkopers vaarden zeker wel bij want de gekoelde flesjes water en de Japans ogende parasolletjes gingen als warme, nee als hete broodjes over de spreekwoordelijk toonbank. In een lage versnelling verkenden we de stad. De Spaanse trappen, Trevi fontein, Vaticaanstad en uiteraard het Colosseum werden door ons met een bezoekje vereerd. Na een lange vermoeiende dag deed ik bij terugkomst iets waarvan ik altijd heb gepredikt het nooit te zullen doen. Ik nam een koude douche om de hitte, het zweet en het stof van me af te spoelen. Het voelde heerlijk.
Op de dagen die volgden liep de temperatuur op tot een bescheiden 43 graden. Er zat niet veel anders op dan de koelte van het zwembad op te zoeken en een plekje zien te bemachtingen in de schaduw om daar zo min mogelijk inspannende dingen te doen.
Even dreigde de camping nog ontruimd worden wegens dreiging van bosbranden maar gelukkig bleef deze ellende ons bespaard. Rustig blijven liggen dus. Het nieuws over Doornenburg en onze mooie gemeente checken was een goede manier om de gedachten wat verzetten dacht ik.
Van afkoeling was echter weinig sprake meer toen ik las van de koude douche die onze burgermoeder over zich heen had gekregen betreffende alle perikelen rondom het betrekken van de kasteelwoning. Na een blijde aankondiging op social media dat ze de volgende bewoonster zou gaan worden van de “boerderij” bleek het feest vervolgens wegens vage afspraken met een andere gegadigde niet meer door te gaan. Om niemand tegen zich in het harnas te jagen trok de burgermeester zich uiteindelijk terug en ook de andere partij nam alsnog geen intrek in de woning. Een kinderachtig kat en muis spel met in mijn ogen alleen maar verliezers. Het leverde in ieder geval vele verhitte discussies op in de kranten en online waarbij iedereen er het zijne/hare van dacht. Ondanks dat ik me probeerde rustig te houden ging mijn bloed van dit hele gebeuren toch een beetje koken.
Een aderlating voor het kasteel is het zeker want naar ik begreep van de hoofdpersoon herself, lagen er mooie plannen voor onze prachtige burcht op de plank. Hoe dan ook ze heeft “het torentje” niet mogen bestijgen. Einde van een kasteelroman die eigenlijk nog niet eens begonnen was.
De rest van onze vakantie verliep in iedere geval wel volgens het boekje. Na een weekje 40+ was het nog een paar dagen heerlijk toeven bij 33 graden aan het Comomeer en op de dag dat wij weer richting het mooie Lingewaard vertrokken begon het in Italië te betrekken en liet de hemel haar koude douche op de aarde los.
In Nederland was het inmiddels ook weer zomers geworden, dus toen alles weer een beetje op orde was thuis, besloot ik maar weer eens een rondje te gaan wandelen. Uiteraard liep de route ook langs ons mooie kasteel. Mijn blik viel meteen op de kasteelwoning. Een plek met zoveel geschiedenis. Ooit was dit het “thuis” van mijn opa. Nu is het gewoon een huis. Een leegstaand huis. Met een diepe zucht liep ik verder. Het voelt fijn om weer in mijn vertrouwde omgeving te zijn dacht ik. Als een warme douche.
Mooie zomers of geen mooie zomers. Er valt altijd wel iets te beleven hier.
There’s no place like home.
Fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
