“Mam, ben jij goed in keersommen?” viel er in de app te lezen terwijl ik druk bezig was met mijn avonddienst. Mijn dochter met een hulpvraag op rekengebied. “Ligt eraan hoe de sommen eruitzien” appte ik haar terug, aangevuld met de belofte dat ik er naar zou kijken zodra ik thuis was. De boodschap was blijkbaar duidelijk want het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Het voelde niet fijn. Mijn dochter vraagt om hulp, en ik kan er niet direct voor haar zijn. Maar bijna meteen bedacht ik me dat dit maar een kleinigheid is vergeleken met wat de ouders van Romy en Savannah moeten voelen op dit moment. Hun dochters hadden ook hulp nodig maar kregen waarschijnlijk niet eens de kans om er om te vragen. Te schreeuwen. Het liefst zou je je kinderen altijd en overal willen beschermen. Zou je als een engeltje op hun schouders mee willen gaan op hun reis door het leven. Ze in willen fluisteren wat de juiste beslissing is en wat niet. Je zou ze de goede richting op willen sturen als ze de weg dreigen kwijt te raken. Hoe mooi dit ook klinkt, het kan nu eenmaal niet altijd. We weten allemaal dat er ooit een moment gaat komen dat je ze los moeten laten en je er niet meer iedere minuut van de dag meer voor hen kan zijn.
Een tijdje terug werd het interview met Koning Willem Alexander uitgezonden. Hierin kwam het onderwerp “beveiliging” voorbij. De Koning vertelde over hoe er vroeger altijd en overal beveiliging met hem meeging, en dat de afspraak er was dat er niet geklikt zou worden tegen Claus en Beatrix over het wel en wee van de Kroonprins. De beveiliging stond voorop, voor de rest moest er ook een zekere mate van vrijheid zijn. Dit concept hanteert de Koning nu ook voor zijn dochters. Er gaat overal beveiliging met hen mee maar ook de geheimen van prinsesjes blijven hun geheimen. Tot op zekere hoogte dan.
Tja de prinsesjes hebben nu eenmaal een speciale status. Zij dienen te allen tijden beschermd te worden tegen de boze wereld om hen heen omdat hen nu eenmaal een belangrijke taak wacht, omdat ze uit een belangrijke familie komen, en omdat ze publieke personen zijn met vrienden maar ongetwijfeld ook met vijanden.
Toch zouden afkomst en status niet de maatstaf mogen zijn voor de manier waarop we onze kinderen kunnen beschermen
Mijn kinderen, onze kinderen zijn namelijk ook belangrijk. Ook hen wachten belangrijke taken in het leven. Ook hun familie is belangrijk en ook zij krijgen in het leven te maken met vrienden en vijanden.
Er is niemand die met mijn kinderen meegaat als ze naar school fietsen of ergens met vrienden afspreken. Niemand die over hun schouder meekijkt als ze straks uitgaan, de wereld gaan ontdekken en bewust of onbewust het gevaar gaan opzoeken. Niemand die in kan grijpen op momenten dat wij er niet voor hen kunnen zijn en dat beangstigt me.
Onze gemeente Lingewaard voelt als een redelijk veilige plaats om te wonen. Ik durf mijn kinderen nog rustig over straat te sturen maar na alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd blijf ik ze wel waarschuwen dat het gevaar soms dichterbij is dan je zou verwachten. Het is iedere avond dan ook weer een zegen om de kinderen veilig in hun bedje te zien liggen dromen.
Bij thuiskomst na een lange avonddienst loop ik snel naar boven, maak mijn dan al dromende dochter toch even wakker en vraag haar met welke keersommen ze in haar maag zit. Ze geeft me het blad en ik beloof er even naar te kijken. Met een glaasje cola en een plakje zelfgebakken cake erbij buig ik me over de sommen. 312 x 1568 lees ik. Het is al even geleden maar opeens valt het spreekwoordelijk kwartje weer. Ik schrijf de sommen voor haar uit en neem mezelf voor het haar de volgende ochtend goed uit te leggen zodat ze het de volgende keer zelf kan doen. Meer kan ik niet doen. We reiken onze kinderen de benodigde handvatten aan zodat ze het op eigen kracht kunnen gaan doen in het leven
Zo is het ook met rekenvaardigheden. Ze bestaan niet alleen uit sommen maar leren je ook om het goede delen, om liefde te vermenigvuldigen, en om rekening te houden met anderen. Plussen en minnen in het leven.
Mijn dochter wil graag (kleuter)juf worden. Het zal haar belangrijke taak worden om andere kinderen al deze dingen te leren.
De moeilijke keersommen mogen voor haar geen probleem meer vormen in het vervolg.
Ik neem me bij deze nogmaals voor dat ik mijn uiterste best blijf doen om mijn kinderen zoveel mogelijk te beschermen en hen de veiligheid te bieden die ze verdienen.
Immers…..de wereld rekent op hen.
Mijn gedachten gaan uit naar de ouders, familie en vrienden van Romy en Savannah, en naar alle ouders die op dergelijke oneerlijk wijze een kind hebben moeten verliezen.
Joyce Derksen
