Tja het is zover, ook ik ontkom er niet aan. Gesnotter, constant niezen, veel hoesten, vermoeidheid en het hebben van een zwaar hoofd en lijf. Alles wijst er op dat de griep ook mij in haar greep lijkt te krijgen.
Mijn instelling in deze is altijd dat alles gewoon door moet gaan zo ook het schrijven van mijn wekelijkse stukje maar ik kan u verzekeren het valt niet mee.
De griep is trouwens niet het enige waar ik afgelopen week ziek van ben geworden. Nog voor het virus me te pakken kreeg ondervond ik al enige gevoelens van onbehagen.
Het kan niemand zijn ontgaan dat de verkiezingsstrijd in volle gang is. Je kan de tv niet aanzetten of er is wel ergens een debat aan de gang, of je ziet één of andere lijsttrekker zijn of haar opwachting maken in een televisieprogramma. Het hoort er nu eenmaal bij maar het kan ook teveel worden. Vooral al die berichten die in mijn tijdlijn opduiken. Het verbaast me nog steeds dat het geven van je mening of voorkeur door sommigen keihard en respectloos aangepakt wordt. Reacties en verwensingen, niet zelden vol spelfouten, vliegen me de laatste weken om de oren. Meestal gericht aan het adres van anderen of de politici zelf maar soms ook gericht aan mij. Hoewel ik me wat dat betreft meestal op de vlakte hou kan ook ik het soms niet laten een politiek getinte opmerking of reactie te plaatsen. Een simpel zinnetje kan bij sommigen blijkbaar al zoveel agressie oproepen dat men meent alles maar te kunnen zeggen om de lijstrekker van hun voorkeur te verdedigen. Als grommende, kwijlende waakhonden en met opgetrokken lip trekken ze ten strijde om hun baasjes te verdedigen. Want hoe halen we het in ons hoofd om onze afkeur of onze voorkeur jegens een andere partij te laten blijken. “ga toch foto’s maken joh” en “landverkwanselaar” zijn slechts enkele uitspraken waar ik het mee kon doen. En dan kom ik er nog goed vanaf. De meest gruwelijke dingen heb ik inmiddels voorbij zien komen. Wat bezielt mensen om anderen op dusdanige manier af te rekenen op hun politieke voorkeuren? Het heeft me aan het denken gezet. Moeten we nu bang zijn voor andere/vreemde culturen of moeten we juist vrezen voor onze eigen cultuur die alle vorm van fatsoen lijkt te zijn verloren. Ik laat me niet snel bang maken maar als we het hebben over normen en waarden zijn we ons land inderdaad aan het kwijtraken. Politieke perikelen, voorkeuren en uitspraken lijken ons tegen elkaar op te zetten. Dat is dus iets waar ik de afgelopen tijd goed ziek van ben geworden.
Volgend jaar staan de gemeenteraadsverkiezingen op het programma. Ik mag toch hopen dat we in Lingewaard ons fatsoen kunnen bewaren. De afgelopen jaren zijn er zeker weten beslissingen genomen, en uitgevoerd waarbij voor- en tegenstanders lijnrecht tegenover elkaar stonden. Kruispunt, theaterkerk, Kinkel, Stadhues, dorpensingel, Aldi, marktplein en recentelijk nog het bedrijventerrein en de ondertekening met betrekking tot het doortrekken van de A15 waarbij de raad not amused was dat zij dit via de social media moesten vernemen. Er zijn voorbeelden genoeg te vinden waarbij men helemaal los had kunnen gaan tegen elkaar. Vooralsnog bleef het bij wat gekissebis tijdens politieke bijeenkomsten, discussies via twitter en wat kritische noten van stukjesschrijvers en inwoners middels ingezonden brieven.
Hoezeer we het ook met elkaar oneens kunnen zijn, en hoe erg we soms het bloed onder elkaars nagels vandaan kunnen halen, we behouden ons fatsoen en dreigt het anders te lopen dan wordt men al dan niet zichtbaar teruggefloten.
De politiek blijft onze gemoederen altijd wel bezighouden en daar is niks mis mee. Maar als ik dan toch ziek moet worden van iets, doe mij dan maar een griepje. Daar ben ik dankzij wat Paracetamol en genoeg rust vast snel weer vanaf. Bij deze wil ik iedereen dan ook danken voor de vele lieve woorden die ik mocht ontvangen via app, Twitter en Facebook, deze woorden stemden mij in ieder geval stukken beter dan alle verwensingen die de rest van mijn tijdlijnen vervuilden.
Het kan dus toch.
Succes en veel wijsheid bij het stemmen allemaal.
Fijn weekend
Joyce Derksen
