Inmiddels hebben we bijna allemaal onze draai in het nieuwe jaar weer gevonden. We houden onze goede voornemens vol overgave vol, of hebben ze vol overgave alweer overboord gegooid. We kunnen weer met goede moed vooruit kijken naar het voorjaar ook al kleurt onze regio nog steeds een beetje wit. De dagen worden langer en de zomervakanties worden alweer massaal geboekt. Ook het schooljaar zit er al weer bijna voor de helft op. Zo ook hier. Zoonlief die in groep 6 van de basisschool zit doet gewoon zijn ding zonder al te veel moeite en dochterlief, die nu halverwege haar brugklasjaar is gedraagt zich op alle punten zoals je van een beginnende puber mag verwachten. Ze is veel op de smartphone bezig met vriendinnen (video)bellen, appen en daarbij bevindt ze zich het merendeel van de tijd op haar kamer. Aan de telefoon worden niet alleen de koetjes en kalfjes besproken, ook wordt er online samen huiswerk gemaakt. Bij tijd en wijle hebben we de nodige strijd met haar, omdat we haar ook graag beneden zouden zien, even gezellig bij ons, en we stellen het ook zeer op prijs als ze zo af en toe in de huiskamer haar huiswerk komt maken zodat ze we weten dat we ook nog een dochter in ons gezin hebben.
Afgelopen week was het tijd voor de beruchte proefwerkweektijd. Iedere dag twee of drie proefwerken waarvoor uiteraard goed geleerd moest worden. Vooralsnog ging het prima met de cijfers en was het behalen van een onvoldoende nagenoeg niet aan de orde. De resultaten van de proefwerkweek die inmiddels binnen zijn pakten helaas niet zo voordelig uit voor dochterlief.
Het is opvoedkundig misschien niet helemaal juist maar wij lieten haar merken toch wel een beetje teleurgesteld in haar te zijn. Er moet duidelijk een meer leertijd, minder vriendinnentijdregime worden ingevoerd. Nadat we onze teleurstelling hadden uitgesproken liet dochterlief ons weten dat zijn ook teleurgesteld was in ons. Dat we haar blijkbaar niet geloven als ze zegt heel goed haar best te hebben gedaan. Goed geleerd te hebben en dat ze er behoorlijk wat tijd en moeite ingestoken heeft. De zin “ Jullie zeggen dus dat ik dom ben, kan ik ook nog wel iets goed doen in jullie ogen?” sneed dan ook door mijn ziel.
Opeens moest ik terugdenken aan mijn eigen puberteit. Een tijd waarin ik worstelde met wie ik was en hoe ik eruit zag. Een periode waarin ik wanhopig manieren zocht om me te handhaven in de, in mijn ogen, wrede wereld die middelbare school heet. Hoe ik vocht om ergens bij te mogen horen en hoe ik in deze strijd mijn ouders zeker weten meerdere malen teleurgesteld heb. Door de keuzes die ik maakte de dingen die ik wel, of juist niet deed. Ik wilde voelen dat ik er toe deed, ik verlangde naar het gevoel dat er mensen trots op mij waren en in me geloofden. Niets werkt beter dan bevestiging, zeker bij pubers die hun weg proberen te vinden in deze nieuwe fase in hun leven.
Al die berichten in het nieuws over kinderen, pubers en jong volwassen die geen andere uitweg meer zagen dan om een einde aan hun leven te maken omdat ze het gevoel hadden er niet bij te horen, dat ze niet goed genoeg waren en niet voldeden aan het ideaalbeeld van hun medeleerlingen. Zij die niet de hulp kregen die ze nodig hadden, of juist helemaal nooit om hulp hebben durven te vragen.
Ik weet zeker dat er ook in onze mooie gemeente, kinderen zijn die, hoe hard de scholen ook hun best doen om pesten en buitensluiting aan te pakken, worstelen met zichzelf en met de manier waarop de omgeving met hen omgaat.
Laten we met zijn allen alert blijven op de verbale maar vooral ook de non verbale signalen die zijn afgeven.
Inmiddels zijn mijn dochter en ik weer dikke vriendinnen. We hebben gepraat en heb ik haar duidelijk laten weten maar vooral ook laten voelen hoe enorm trots ik ben op mijn kleine meisje dat langzaam een jonge vrouw aan het worden is. Hoe slim ik haar vind en hoe mooi ze is van binnen en van buiten. En ook mijn zoon laat ik dagelijks weten dat ik met hem net zo blij ben en dat hij er mag zijn.
Ik ben heel dankbaar dat allebei mijn kinderen legio vriendjes en vriendinnetjes hebben. Dat ze er bij horen, niet buitengesloten worden en met plezier naar school gaan. Ik ben trots op wie ze zijn en wat ze doen en spreek dat ook zo vaak mogelijk hardop uit.
Misschien heb ik het in dit leven niet altijd even goed aangepakt, en daarvoor zeg ik bij deze sorry tegen iedereen die ik daarbij teleurgesteld heb of pijn heb gedaan. Ik ben vastbesloten om als ouder en als de persoon die ik nu ben nog harder mijn best te gaan doen zodat ik later op mijn oude dag misschien ooit nog eens hardop durf te zeggen dat ik niet alleen trots ben op mijn kinderen maar ook dat ik trots ben op mezelf.
Mijn boodschap en tevens mijn goede voornemen voor deze week is dan ook: laten we in plaats van overal op te mopperen en alleen maar te kijken naar wat er niet deugd, ook eens wat vaker uitspreken wat we wel goed vinden aan wat een ander doet en aan de persoon die hij/zij is.
Ik ga het in ieder geval proberen.
Fijn weekend allemaal.
Joyce Derksen
