Het is winter geworden in bijna heel Nederland en zo ook in Lingewaard. Opeens was het wit, glad en koud. IJzig koud. De stilte van de ochtend werd de hele week gevuld met het geluid van autoruitenkrabbende mensen, warmdraaiende motoren, en zo hier en daar een strooiwagen. Want ondanks het winterweer moet het leven gewoon doorgaan. Kinderen vertrekken dik ingepakt naar school, sommigen gaan op de slee anderen nemen de benenwagen of de fiets maar ook heel veel jeugd heeft het geluk weggebracht te worden met de auto zo viel mij op. Enorm druk was het rondom de basis- en middelbare scholen door het breng- en haalverkeer. Het lijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn geworden dat men de kinderen niet meer laat lopen of fietsen als het buiten te nat, te stormachtig of te koud lijkt.
Als ik dan terugdenk aan vroeger, toen het in mijn beleving iedere winter zeker wel een periode echt bar en boos winterweer was, dan zie ik mezelf nog iedere keer door weer en wind op de fiets naar Bemmel zwoegen. Weggebracht worden was er niet bij en met de bus gaan al helemaal niet. Dik aankleden, een regenpak aan of gewoon wat eerder van huis vertrekken was het devies. Het is zelfs al een keer voorgekomen dat het flink ijzelde en we na een helse glibbertocht naar school weer huiswaarts konden keren om dat alle leerlingen ijsvrij hadden gekregen. De sneeuwballentelefoon inzetten had men doodleuk maar achterwege gelaten, een briefje op de deur van de school in de van Ambestraat vond men blijkbaar voldoende. Wat had ik toen graag in een warme auto of bus willen stappen terug naar huis. Maar helaas. De barre tocht werd in omgekeerde volgorde nog een keer afgelegd. Daar word je hard van , het is gezond, je wordt er niet slechter van. Ik hoor de woorden nog. Slechter ben ik er zeker niet van geworden, maar beter volgens mij ook niet. Nee ik wist toen heel zeker: de winter en ik zouden nooit vrienden worden.
Desondanks stond ik toch nagenoeg elke winter op de schaats. Schaatsen kon toen op heel veel plaatsen in mijn dorp. Op het ondergelopen weiland bij het veerhuis, in de “Kruuspoel” bij ons in straat maar de mooiste herinneringen heb ik toch wel aan schaatsen op de tennisvelden die voor de gelegenheid werden omgedoopt tot schaatsbaan. Gezelligheid en heel veel warme chocolademelk drinken. Een mooie tijd was dat.
De afgelopen week werd er her en der in Lingewaard ook gepoogd om dit soort herinneringen voor de jeugd van nu te creëren. In de speeltuin van zowel Hulhuizen en Doornenburg werd door vele vrijwilligers hard gewerkt aan de aanleg van een schaatsbaan. De lokale media besteedde er ruimschoots aandacht aan maar helaas liepen beide pogingen op een teleurstelling uit. De kwaliteit van het ijs was niet goed genoeg en de vorstperiode niet lang en streng genoeg. En ook in andere kernen waar eventueel geschaatst zou kunnen worden verliep de ijsaangroei niet naar wens. Desondanks begaven enkele waaghalzen zich toch op het ijs in zowel Gendt en Angeren. Heel even konden zij genieten van iets wat steeds minder tot een vanzelfsprekendheid is gaan horen. Schaatsen op natuurijs in Nederland.
Eerder deze week zijn hier de schaatsen ook al heel optimistisch tevoorschijn gehaald. Die van mezelf uiteraard maar ook die van de kinderen. De schaatsen van dochterlief zijn inmiddels te klein geworden. Na er slechts twee of drie keer op geschaatst te hebben zijn deze op Marktplaats beland. De schaatsen die ik voor zoonlief nog had liggen zijn wel in zijn maat, maar toen ik hem zei dat hij misschien kon gaan schaatsen bij de speeltuin zei hij vanachter de controller van de Wii dat hij dat niet wilde, er geen in had en dat hij het bovendien veel te koud vond. Te koud. Ik hoor het hem nog zeggen. En dat terwijl het juist nog niet koud genoeg was geweest, niet lang genoeg in ieder geval. Even wilde ik hem nog zeggen dat de kou gezond was en dat hij er hard van zou worden maar in plaats daarvan verscheen er een stiekeme glimlach op mijn gezicht. Echt een zoon van zijn moeder.
Maar gelukkig is er nog hoop.
Ik, de kouhater, heb de afgelopen periode met volle teugen genoten alle winterpracht. De rijp die in de ochtend de wereld wit kleurde, de roze winterluchten bij zonsopkomst, de rode winterluchten aan het einde van de dag. Het dunne laagje ijs dat de Linge en de kasteelgracht bedekte, dieren in het witte landschap, de mistvelden die boven het land hingen en ja ik heb ook genoten van de sneeuw, dat witte goedje dat zich als een koude deken over Lingewaard uitspreidde. In plaats van lekker warm binnen te blijven zitten, ben ik erop uit gegaan. Warm aangekleed, snowboots aan en met het verstand op nul. Ik heb vele mooie foto’s mogen maken en genoten van het geknisper van de verse sneeuw onder mijn voeten.
En weet je, ik ben er inderdaad niet slechter van geworden. Als je echt leert kijken naar de schoonheid om je heen word je niet hard, het verzacht je juist. De mooie meedogenloze natuur heeft mijn hart doen smelten en mij diep van binnen verwarmd.
Dus voor alle kouhaters, bankzitters en iedereen die de wintermaanden het liefst van de kalender ziet verdwijnen. Ook voor jullie is er nog hoop.
Ik zou zeggen, kom maar op met de volgende vorstperiode. Met een vleugje sneeuw, een onsje rijp en heel veel Lingewaardse schaatsbanen graag.
Let us create new memories.
Fijne weekend allemaal
Joyce Derksen
