Twee kinderen heb ik. Twee kinderen die in veel dingen hun gelijke in elkaar vinden maar die in bepaalde opzichten ook enorm van elkaar verschillen. Niet alleen lichamelijk, ze zijn immers verschillend van geslacht, maar vooral ook in hun doen en laten, dit heb ik de afgelopen jaren regelmatig mogen ondervinden. Zo heb ik een zoon die zich nergens echt heel druk om maakt. Die op vragen als het waarom hij iets doet antwoordt met “Omdat het kan” en die als het aankomt op het maken van keuzes vaak de woorden “geen idee” laat vallen zodat je geen steek verder met hem komt. Hij is de treuzelaar van ons gezin. Daar waar dochterlief tijdens haar basisschoolleven altijd al ruim op tijd met haar jas aan bij de deur klaarstond om te gaan, zat zoonlief nog in zijn pyjama op de bank in een bevroren starthouding om aan te kleden, terwijl hij helemaal opging in de cartoon die hij aan het volgen was. Dit leverde nog weleens de nodige strubbelingen op.
De nuchtere “ik maak me nergens druk om” houding, liet zich ook zien tijdens de Sinterklaasperiode. De schoen werd gezet en de volgende ochtend zat er een cadeautje in. Geen kamervragen zoals we die van onze dochter wel veelvuldig op ons afgevuurd kregen. “Hoe weet Sinterklaas dat we juist vanavond onze schoen hebben gezet?” “Hoe komt Piet eigenlijk bij ons binnen?” Door het zolderraam was ons antwoord. “maar de inbrekers dan?” Tja dat was een goeie. Dus de sleutel maar ergens op een mooi plekje verstoppen zodat Piet door de achterdeur naar binnen kon. “Maar hoe weet Piet dan waar de sleutel ligt?” Vaak hebben we met onze mond vol tanden gestaan.
Zo ook toen de hond van mijn ouders overleed. Voordat ik haar meenam naar opa en oma legde ik haar uit dat Skippy er niet meer was. Dat hij niet meer ademde, dat hij naar de hemel was en een sterretje was geworden. Eenmaal bij opa en oma aangekomen bleek dat de hond nog niet was opgehaald door de dierenarts en bij binnenkomst lag het beestje dus nog op een deken in de berging. In plaats van verdrietig te zijn werd mijn dochter erg boos. “Jij hebt gezegd dat hij er niet meer was en dat hij een sterretje is, maar hij ligt hier nog gewoon.” En meteen daar achteraan de vraag hoe hij nu in Godsnaam in de hemel moest komen. “met een raket? “ Tja, van die vragen waarop je als ouder niet echt voorbereid bent , en het antwoord erop eigenlijk schuldig moet blijven.
De meest lastige vraag kwam toen we een keer met haar door oude fotoboeken aan het bladeren waren. Vakantiefoto’s van ons allemaal samen maar ook albums van vakanties uit de tijd dat de kinderen er nog niet waren. Bij de foto’s van de vakantie in Brazilië was ik vier maanden zwanger van mijn dochter en dat vertelde ik haar. “Hier zat jij bij mij in de buik”. Toen we vervolgens een ander album pakte van een paar jaar eerder vroeg ze me “En waar ben ik hier, ook in jouw buik?” Ik vertelde haar dat zij er toen nog niet was, ook nog niet in mijn buik. Waarop ze vervolgde “Waar was ik eigenlijk vóórdat ik bij jou in de buik zat?” Dat was weer even een oepsmomentje. Hoe leg je dingen uit, verklaar je zaken terwijl je zelf eigenlijk ook niet weet hoe het precies zit. Deze keer schoot papa te hulp met het antwoord “In onze gedachte”. Wonder boven wonder nam dochter lief zonder door te vragen genoegen met dit antwoord. En konden we verder bladeren door de reizen van ons leven.
Nu ik erover nadenk het krijgen en opvoeden van mijn kinderen is eigenlijk wel de meest avontuurlijke, leerzame, adembenemende reis van mijn leven tot nu toe geweest. Kinderen blijven je verbazen, ze zetten je aan het denken en leren je op een andere manieren naar dingen te kijken.
De vragen die ze stellen of juist niet stellen, de manier waarop zij in het leven staan, leergierig of juist heel erg nuchter en relaxt. De soms jaloersmakende manier van zorgeloosheid die zijn nog met zich meedragen. Het kan soms een hele verademing zijn.
Bij alles wat er nu gaande is in de wereld, hebben wij als volwassen mensen ook zo onze kamervragen. Vragen waar eigenlijk niemand een passend antwoord op weet. Het hoe en waarom dingen gaan zoals ze gaan, zijn zoals ze zijn. In de grote boze wereld maar ook in onze vertrouwde kleine gemeente. Daar waar mensen soms te veel (lastige) vragen te veel weten of willen weten kan het ook wel eens fijn zijn om te kunnen denken zoals mijn zoon. Dingen komen zoals ze komen, we doen dingen “omdat het kan” en als we het even niet meer weten antwoorden we gewoon ongegeneerd met “geen idee”.
Hoe zou het zijn om dat zo af en toe eens een keer een dagje ongestraft te kunnen doen
Een antwoord op deze kamervraag zal ik denk ik nooit krijgen.
Fijn weekend allemaal en alle goeds voor 2017 gewenst met veel wijsheid bij vraag antwoord
