Eindelijk, eindelijk. Met het ingaan van de vakantie voor de basisscholen in onze regio, heeft ook het buiige onstuimige weer besloten met zomerreces te gaan. Met andere woorden de zomer is nu echt begonnen. En hoe! We zweten ons een ongeluk, en worden daarbij aan alle kanten omringd door bloeddorstige wezens die ons bloed wel kunnen drinken. Nee ik heb het niet over de politieke kopstukken, ik heb het natuurlijk over de muggen. Zij die uitgerust met steekwapens actiever lijken dan andere jaren. Oorzaak? Waarschijnlijke de extreme regenbuien die we de afgelopen periode hebben moeten ondergaan. De larven groeien gestaag in achtergebleven plassen en laagjes water in bloempotten, emmers en noem het maar op. Om een beetje aan de warmte en de bloedzuigers te kunnen ontsnappen zoeken we koele donkere ruimtes op en doen we ons regelmatig tegoed aan een heerlijk koud drankje of een smakelijk ijsje.
Afgelopen week besloot ik om mijn kinderen en een vriendinnetje van mijn dochter even mee te nemen naar Wijs in Gendt voor een lekkere koude versnapering. Toen we buiten op het bankje zaten kwam een vriendinnetje van Luuk ook een ijsje eten en terwijl de kids aan het smullen waren sprak ik even met de moeder over wat luchtige zaken. Daarbij meldde zij dat ze nog even langs de slager moest. Toen we terugliepen naar de auto vroeg mijn dochter waarom de moeder eigenlijk vlees ging halen bij de slager in plaats van bij de supermarkt zoals wij dat meestal doen. Tja goede vraag. “Omdat het vlees daar doorgaans beter van kwaliteit is” antwoordde ik.
Toen we terug naar huis reden dacht ik opeens met weemoed terug aan de tijd van vroeger. De goede oude tijd waarin ons mooie kleine dorp nog gezegend was met legio winkels. Toen hoefden we voor heerlijk schepijs niet ver te lopen. Bij bakkerij van Kol verkochten ze via een raampje aan de zijkant van de winkel heerlijk schepijs en wie in ons dorp kent Jan Dillisen alias D’n Dilles niet? Met zijn ijscokar was hij ,vooral tijdens de zomermaanden, overal te vinden. Voor vlees konden we nog naar een heuse slager, meerdere zelfs en ook voor vers brood was er keuze genoeg. Er kwamen vroeger maar liefst drie bakkers bij ons aan huis, en bij ieder van hen werd wekelijks wat afgenomen. Dit zonder een ander wat tekort te doen. Voor onze groenten gingen we naar groentewinkel Balk (zie foto) en voor zuivelproducten hadden we natuurlijk de melkboer(en). Schoenen kochten we in ons eigen dorp, schoenen laten repareren kon ook dicht bij huis. We hadden onze eigen winkel met schrijfwaren en een zaak waar diervoer en allerlei benodigdheden (die je nu bij o.a. de Welkoop vindt) verkocht werden.
En wie kent de winkel van Wassink niet of die van Nissen en ons aller Theetje Hendriks, daar waar de eerste kleurentelevisies werden verkocht en waar je defecte elektrische apparaten in een zucht een vloek kon laten repareren? En in dezelfde straat “Moeke van Kol” met naaigerei, hemden, onderbroeken, medicijnen noem maar op. Ook om te tanken hoefden we het dorp niet uit. In de topjaren waren er maar liefst vijf tankstations. Om geld op te nemen of te storten konden we gewoon naar de “Boerenleenbank” de latere Rabobank en er was ook nog een echt authentiek postkantoor. Boeken lenen konden we in onze eigen bibliotheek en uitgaan deden we veelal in ons eigen dorp. Met een glimlach denk ik nog regelmatig terug aan de pinda avonden bij Dik’s café. Iedere vrijdagavond. Vaste prik. Een propvol café met niet alleen Doornenburgers maar bezoekers van ver buiten onze dorpsgrenzen. Aan kappers en cafetaria’s hadden we destijds ook geen gebrek. Nu nog steeds niet trouwens.
Natuurlijk hadden we ook toen al een supermarkt “Bertus Wouters” later overgenomen door Wiet en gelukkig is er nog steeds een supermarkt aanwezig in Doornenburg, maar de meeste van de hierboven genoemde zaken zijn inmiddels in de geschiedenisboeken verdwenen. En terwijl ik dit allemaal bedenk vergeet ik vast nog een aantal winkels te noemen. Zaken die ooit ons dorpsgezicht en een groot deel van ons sociale leven bepaalden.
Tja lieve mensen… of ze nu dus uit de supermarkt komen, rechtstreeks van de kweker, uit eigen tuin of uit de enige echte groentewinkel, feit blijft dat het komkommertijd is. Dat er weinig echt spannende dingen te melden vallen over onze gemeente . Zo is het ook met deze column. Hooguit vermakelijk en tijdverdrijvend maar niks nieuws onder de volop aanwezige zon. Jammer? Ik vind van niet. Laat het maar lekker rustig blijven want tegenwoordig betekent “breaking news” meestal niet veel goeds.
Ik noteer op mijn boodschappenlijstje voor deze week: genieten van de zomer, de vrije dagen, en van elkaar. En nu maar wachten op het komkommerijsje. Want deze zou zeker niet misstaan in deze tijd.
Fijn weekend en fijne vakantie allemaal
Joyce Derksen
