Na de plensbuien van vorige week waarbij de straten blank kwamen te staan is het inmiddels ook in Lingewaard mooi zomerweer geworden. Heerlijk om te zien hoe het leven zich steeds meer van binnen naar buiten verplaatst. Een aantal weken terug toen het ook mooi zonnig was, heb ik me gewaagd aan het schilderen van onze schutting en afgelopen week hebben we eindelijk de tijd gehad om wat perkgoed te halen voor in de achtertuin.
Voor het maken van een soort border moest er een aantal klinkers verwijderd worden, een lastig klusje omdat deze muurvast zaten en trapsgewijs lagen maar daar ik doorgaans niet voor één gat te vangen ben besloot ik dit klusje ook maar eens te klaren.
Zo gebeurde het dus dat toen mijn kinderen die middag uit school kwamen, mama al zwetend en rood aangelopen druk was met het versjouwen van klinkers en met het verslepen van zware zakken potgrond. Mijn dochter die als eerste door de poort kwam zette haar fiets neer, keek een beetje afkeurend naar me en vroeg wat ik in hemelsnaam aan het doen was. “De tuin in orde maken” antwoorde ik waarna dochterlief met een zucht zei “Dat is toch geen werk voor een vrouw, mannen horen buiten te werken en vrouwen binnen.” Realitycheck. Ergens is er even iets niet goed gegaan in de opvoeding. Mijn dochter houdt er ideeën op na die niet echt meer van deze tijd zijn.
Ik lachte haar antwoord een beetje weg en zei dat ik ondanks mijn pijnlijke rug prima in staat was om schuttingen te schilderen en klinkers te sjouwen. Toch zette het me aan het denken.
Al zie ik er niet zo uit (hoop ik dan) toch associeer ik mezelf soms meer met mannen dan met vrouwen.
Ik hou van voetbal kijken en ken de regels van het spel. Dus ja, ook de buitenspelregel. Ik ben vaak (te) fanatiek en kan me kapot irriteren aan verkeerde voorzetten of onjuiste beslissingen van de scheidsrechter. Ik baal er dan ook flink van dat we dit EK de oranje spullen in de kast kunnen laten liggen. Het zal hooguit bij een code oranje blijven maar dat betreft dan voornamelijk het weer.
Ook lust ik bier en drink dat ook meestal als we uitgaan. Ik kan er slecht tegen als er maar automatisch vanuit wordt gegaan dat de vrouw de BOB is als er een feestje is. Ook is het totaal niet mijn ding als tijdens zo’n feestje de mannen en de vrouwen apart van elkaar gaan zitten of staan. Ik voel me meer op mijn gemak in het mannenhoekje omdat de gespreksonderwerpen me doorgaans meer boeien dan die van de vrouwen.
Ook trekken mijn tenen krom als ik mensen hoor zeggen dat een vader “op zijn kinderen aan het passen is” als de moeder niet thuis is. Hoezo past iemand op zijn eigen kinderen? Vreselijk zo’n opmerking.
En dan het idee dat vrouwen niet kunnen kaartlezen. Ik heb ons menig vakantie naar de juiste camping geloodst, zonder navigatiesysteem gewoon ouderwets met de kaart op schoot.
De opmerking van mijn dochter zegt misschien dus wel meer over mij dan over haar. Ik word niet graag in een hokje gestopt. Zeker niet als dat hokje de naam “typisch een vrouw” draagt.
Nee laat mij maar lekker ver weg van dat hokje mijn gang gaan. Het liefst heerlijk buiten dus. Daar waar een vrouw als ik zeker “haar mannetje” weet te staan.
En met mij vele andere vrouwen.
Eergisten werd bekend dat er in de verenigde staten voor het eerst in de geschiedenis een vrouw (democratische) presidentskandidaat wordt. Hilary Clinton schrijft daarmee geschiedenis. Een vrouw dus die niet alleen voor het binnenwerk is zullen we maar zeggen.
Ook Lingewaard kent nu al een tijdje een vrouw die de spreekwoordelijke scepter zwaait over de gemeente. Een vrouw die zich heel weinig binnen maar juist regelmatig buiten de muren van het gemeentehuis begeeft. Zij die veelal rokken draagt heeft toch maar mooi de broek aan, tot ongenoegen van sommigen wellicht.
Ik heb altijd gezegd dat het in de politiek, in bedrijven of waar dan ook niet moet gaan om wat iemand tussen de benen heeft maar dat er gekeken moet worden naar wat de persoon tussen de oren heeft zitten. Keuzes gebaseerd op dit feit zullen veelal de juiste blijken
De klusjes in de tuin zijn inmiddels klaar, volgende uitdaging is het schilderen van de buitenkozijnen en windveer van ons huis. Een lastige klus waarbij ik de woorden van mijn dochter weer in mijn hoofd hoor afspelen, “Dat is toch geen werk voor een vrouw”.
Ze heeft gelijk. Misschien is het toch verstandig om dit maar aan een professioneel schildersbedrijf over te laten. De klus zal dan vast en zeker door een aantal stoere mannen worden geklaard en uiteraard ben ik dan niet te beroerd om me binnen enigszins nuttig te maken. Heerlijk ongeëmancipeerd. In de keuken. Zorgen voor een lekker bakje troost.
En wie weet, misschien ook nog wel met een koekje erbij.
Fijn weekend maar weer allemaal.
Joyce Derksen.
