Er zijn van die dagen dat het chauvinisme opeens in alle hevigheid in me loskomt. Dat ik enorm trots ben op de streek waar ik woon, en de mensen waartoe ik behoor.
Afgelopen zondag was weer zo’n dag. Een dag waarop ik wakker werd met een heerlijk gevoel. Het was Moederdag en ondanks mijn gemiste ontbijt op bed omdat ik moest werken wist ik gewoon dat deze dag een heel speciale zou gaan worden.
De zon scheen, de vogeltjes floten, vandaag mocht ik de wereld geoorloofd door een roze bril gaan bekijken.
Na mijn ochtenddienst werd ik thuis opgewacht door twee hele blije kinderen. “Ogen dicht mama, en niet kijken totdat wij zeggen dat het mag” En daar kwamen de zelf in elkaar geknutselde Moederdagcadeautjes tevoorschijn. Een mooi schaaltje van dochterlief en een bosje papieren lentebloemen van mijn zoon. Ook was er een doosje met hartjeschocolade, waardoor het cadeau van mijn dochter meteen een functie kreeg als bonbonschaaltje.
Na dit lieve momentje was het tijd om de tas in te pakken met drinken en wat te eten om ons vol goede moed richting de Doornenburgse dijk bij veerhuis Den Holenoever te begeven om aldaar een mooi plekje te zoeken om de doorkomst van de Giro goed te kunnen beleven. Het was al gezellig druk en naarmate de tijd verstreek verscheen er steeds meer roze langs de route. Ik geef eerlijk toe, de afgelopen weken heb ik een beetje een dubbel gevoel gehad over dit hele spektakel. Vooral toen bleek dat er bijna zeker helemaal niks van onze gemeente de (live)uitzending zou gaan halen. En dat terwijl er steeds geschermd werd met het feit dat de etappe om en door onze kernen goed zou zijn voor Lingewaard en dat de gedane investering zich daardoor vanzelf terug zou verdienen. Uiteraard zijn er vast wel een aantal ondernemers die garen hebben gesponnen bij het hele wielerspektakel en het is hen van harte gegund maar ik zie nog steeds niet in waar de gewone burger voordeel zou kunnen gaan halen uit het hele wielerevenement
Financieel zijn we er namelijk (nog) niets mee opgeschoten, het heeft ons burgers alleen maar geld gekost. Met een beetje geluk, zullen er zich meer toeristen naar onze streek gaan begeven maar ook daar zullen we als inwoners weinig tot niks aan verdienen, daar de meeste van ons geen financiële connectie met de toeristische trekpleisters hebben.
Kort gezegd zou je dus kunnen denken dat we er met zijn allen niks aan hebben gehad en dat er aan de Giro alleen maar belastinggeld verloren is gegaan. Maar na het beleven van dit hele spektakel denk ik toch dat we er wel degelijk iets mee gewonnen hebben. Iets dat niet in geld uit te drukken is. Het gevoel van saamhorigheid, het gevoel van trots, het gevoel van: kijk heren wielrenners, zo mooi wonen wij.
En dat is ook hetgeen waar ik me iedere dag voor inzet, want na deze enigszins mislukte poging om beelden van Lingewaard wereldwijd op de tv te krijgen, blijf ik gewoon stug volhoud met het vastleggen en versturen van mooie plaatjes vanuit onze gemeente, in de wetenschap dat deze zo af en toe dus wel de ether halen en ik zo de mensen vol trots kan laten zien hoe mooi wij wonen
Dit alles is het gevoel waar ik het dus over had aan het begin van dit verhaal. Trots zijn. Het gevoel hebben van samen ergens voor te staan, samen ergens achter te staan en samen ergens voor te gaan.
Afgelopen zondag beleefde ik een topdag. De Giro met “onze eigen” Tom in het roze denderde over de Doornenburgse dijk, het zonnetje scheen de mensen waren blij en als klap op de vuurpijl was er ook nog dat (h)eerlijke kampioenschap.
En dan vergeet ik nog het allermooiste van alles: De dankbaarheid die ik voelde om moeder te mogen zijn van twee mooie lieve kinderen, trots om bij hen te mogen horen en iedere dag bij hen te mogen zijn.
Een mooiere vorm van chauvinisme bestaat er wat mij betreft niet.
Fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
