“Kleine meisjes worden groot” Een zin die me de laatste tijd steeds vaker door het hoofd spookt. Lijkt het nog maar zo kort geleden dat ik rond waggelde met een klein mensje in mijn buik nu vliegen de gebeurtenissen waarbij het besef komt dat mijn kleine meisje langzaam een jonge dame aan het worden is, me om de oren.
Inschrijven voor de middelbare school, een fuif organiseren voor de hele klas vanwege de aankomende twaalfde verjaardag, gesprekken voeren over vrouwendingen, het aanschaffen van een bijna volwassen maat fiets, geen vervelende kleine broertjes meer op de slaapkamer dulden en als klap op de vuurpijl het laten aanmeten van een beugel. Tja ook daar kom je als ouder tegenwoordig niet meer onderuit.
Mijn dochter is sinds afgelopen woensdag dan ook in het trotse bezit van een beugel. Het betreft hier (nog) geen slotjesbeugel, nee het gevaarte heeft meer weg van zo’n gebitsbeschermer die o.a. door boksers en hockeyspelers wordt gedragen. Een soort gebitje dat je met haakjes aan het bovengebit vastklikt en waarbij vervolgens de ondertanden in een op maat gemaakte mal moeten worden geplaatst. Doel is om de onderkaak iets naar voren te krijgen. Negen maanden lang maal zestien uur per dag mag ze deze beugel dragen. Een hele opgave maar mijn dochter is strijdvaardig aan haar beugel avontuur begonnen. Kleine bijkomstigheid is wel dat het praten in het begin erg moeizaam gaat, alsmede het slikken, hetgeen weer irritante geluiden en bizarre conversaties oplevert.
Communicatie. Het blijkt soms best een lastig iets te zijn. De Lingewaardse politiek wordt vaak verweten niet transparant genoeg te zijn in hun communicatie naar de burger toe. En als er dan wel zaken gecommuniceerd worden is het soms in dusdanig jargon dat de doorsnee inwoner er weinig chocola van kan maken en daardoor al snel afhaakt. Best lastig om gecompliceerde zaken in Jip en Janneke taal te omschrijven.
Tijdens mijn werk zijn er zo ook wel eens misverstanden ontstaan domweg omdat in het ene dorp de dingen anders omschreven worden dan in het andere terwijl toch hetzelfde bedoeld wordt. Zo had ik ooit een vrouw in zorg waarbij ik de steunkousen aan moest trekken. Toen ik er eentje aan haar rechterbeen had aangetrokken, kreeg ik de mededeling dat deze links zat. Ik zei haar dat hij toch echt aan het rechterbeen zat. “Jawel” zei ze “hij zit wel rechts maar hij zit links” Na enig ge-welles en ge-nietes bleek dat ze bedoelde dat hij binnenstebuiten zat. Iets dat wij hier “krang” noemen, maar in het dorp waar zij woont noemen ze dat “links”. Weer wat geleerd.
Ja ook dialect praten kan leiden tot hilarische situaties, vooral als je je al dialect pratend buiten de regio begeeft. Voor jaren terug gingen we vaak met een aantal buurtgenoten een dagje uit. Zo begaven we ons ook een keer naar de Efteling met zijn allen. Er was die keer een man mee die Nol heette, maar iedereen in de buurt sprak dit altijd uit als “Nul”. Toen we na lang wachten aan de beurt waren om in een karretje van het carnaval festival te stappen zette Nol het op een sprintje waardoor degene die bij hem in het karretje moest hem niet kon bijhouden. Het gevolg was dat deze man heel hard ging lopen roepen: “NÚL , NÚL” Je kunt je voorstellen hoe dat voor de andere mensen moet hebben geklonken; een man die zomaar vanuit het niets keihard een cijfer gaat lopen roepen. Ze zullen gedacht hebben dat hij niet helemaal goed was. We lachen er nu nog steeds om.
Mijn dochter kan helaas (nog) geen dialect praten (plat proate) . Jammer dat deze streektaal misschien langzaam verloren gaat, en ik ben er zelf ook een beetje schuldig aan.
Maar goed buiten dat zullen we de komende tijd sowieso wat meer moeite moeten doen om haar goed te verstaan. Lang leve de beugel.
Toen ik woensdagavond thuis kwam van de avonddienst ben ik even stiekem gaan kijken bij mijn kleine meisje. Toen ik haar daar zo zag liggen met haar mooie paarse beugel in, het kussen bedekt met handdoeken wegens de angst voor nachtelijk kwijlen voelde ik me een klein beetje weemoedig worden. Tot dat ik ontdekte dat haar bed bezaaid was met knuffels en ik haar “vervelende” broertje heerlijk op een matras op de grond naast haar zag liggen ronken.
Ik slaakte stiekem even een diepe zucht van opluchting.
Kleine meisjes worden groot. Maar vandaag nog lekker even niet.
Fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
