Vorige week was het weer zover. Door weer en wind kwam de Sint vanuit het verre Spanje in Nederland aan. In tegenstelling tot afgelopen jaren is het bij ons thuis inmiddels met de “gelovigen” gedaan. Vorig jaar was het moment eindelijk aangebroken om onze jongste deelgenoot te maken van “het grote geheim van de Sint.” Dat is denk ik een moment dat iedere ouder met weemoed ondergaat en best wel een beetje jammer vindt.
Immers is het weer een stapje dichterbij het afscheid van het onbezorgde kinderleven, en komt het besef dat ze al die jaren voor de gek werden gehouden. En dat nog wel door de mensen die ze al hun hele leven het meest van allemaal vertrouwden.
Dat voor de gek houden is niet alleen iets wat betrekking heeft op Sinterklaas, dat liet onze gemeente afgelopen week weer eens duidelijk merken helaas. Was ons beloofd dat de afvalstoffenhefheffing niet zou stijgen het komende jaar? Nou…niets blijkt minder waar.
We gaan in 2016 met zijn allen gewoon meer voor het aanbieden van ons afval betalen en dat is op zijn zachts gezegd een beetje balen. Het hele zaakje stinkt behoorlijk kunnen we wel zeggen. Maar we zullen ons er met zijn allen best bij neer moeten leggen.
Het breken van beloftes is toch een beetje inherent aan de politiek. Vooral in verkiezingstijd worden er zoveel dingen beloofd om de stem te winnen van het kiesgerechtigde publiek. Vervolgens wordt er keer op keer op zaken teruggekomen, of worden er opeens andere standpunten ingenomen.
Helaas bestaat er dus geen Goedheiligman die al onze verlanglijstjes kent en zijn we aangewezen op anderen die veel zaken voor ons moeten beslissen. Zo blijven we ons dus steeds afvragen of iets een kwestie van misleiden was , of dat ook een politiek figuur zich weleens in de zaken kan vergissen.
Hoe dan ook, de beslissing om ons alsnog meer voor ons afval te laten betalen is op zijn zachtst gezegd een beetje stout en we weten allemaal dat de sint niet van stoute “kindertjes” houdt
Ondanks het feit dat wij inmiddels allemaal al op de hoogte zijn van het “grote geheim van de Sint” blijven we met zijn allen geloven, juist om het onbezorgde in ons niet te verliezen, en hopelijk blijven we gebruik maken van ons stemrecht, ons voorrecht om te mogen kiezen.
Ik heb deze week stiekem wel mijn schoen gezet en een elfjarige Sint heeft er iets lekkers in gedaan, soms zijn we allemaal een Sinterklaas en laten we het kind in ons weer even heerlijk gaan.
Maar met alles wat er op dit moment in de wereld gebeurt, de angst, het verdriet en hoe men ons probeert bang te maken, dreigen we het laatste beetje onschuld en onbezorgdheid in ons langzaam maar zeker kwijt raken.
Soms zou ik willen dat ik nog niet op de hoogte was van de waarheid van het leven, maar ik ben die fase van onschuld allang voorbij. Steeds meer bekruipt me de angst voor wat gaat komen en voel ik me telkens een beetje minder vrij.
Ik ga dan ook intens van de komende feestdagen genieten, en koester de momenten waarop mijn kinderen nog even onschuldig zijn. Want voor je het weet trekken ze de grote boze wereld in, en zijn ze niet meer onbezorgd en klein.
Voor wie het nog niet had gemerkt, deze column was helemaal op rijm en niet alleen vanwege de Sint ………maar vooral als ode aan het onschuldige en onbezorgde kind.
Opdat de wereld ooit weer te rijmen valt.
Fijn weekend allemaal.
Joyce Derksen
