Afgelopen woensdag was het zover. Mijn zoon mocht (moest) op pad om zijn laatste twee inentingen van het rijksvaccinatieprogramma te gaan halen.
In de week voor de inentingen had ik alle benodigde papieren alvast bij elkaar gezocht. De formulieren van de oproep en het vaccinatieboekje welke ik zorgvuldig had bewaard in het boekje van het consultatiebureau. Het groeiboekje. Dit alles lag dus al startklaar op de kast.
Toen een vriend vorige week op bezoek was voor een bakje koffie, wierp hij bij het naar huis gaan een blik op de kast en sprak hardop het woord “groeiboekje:” uit. Het woord leek er een beetje vragend uit te komen dus ik vertelde hem dat dit klaar lag vanwege de laatste inentingen voor mijn zoon.
Vervolgens kreeg ik de vraag of ik al kon merken dat het hielp. Een vraag die mij een beetje vreemd in de oren klonk maar waarop ik antwoordde met “het zal best, hij is in ieder geval nog niet ziek geweest”. En daarop keek hij weer een beetje verdwaasd. Wat bleek het geval? Hij dacht dat mijn zoon injecties kreeg om wat harder te groeien, vanwege het feit dat ik een groeiboekje bij de papieren had liggen en mijn zoon nu eenmaal niet de grootste van de klas is. Na mijn uitleg konden we er beide om lachen.
Een gevalletje van dingen te letterlijk nemen. Niet zelden leidt dit tot hilarische conclusies of aannames.
Zo hadden we ooit een dove vrouw in zorg die voor haar verjaardag een pakketje met badschuim en shampoo had gekregen. Toen ik haar ermee wilde gaan wassen zei ze verrukt “Wat is het toch fijn dat ze ook eens iets speciaal voor dove mensen hebben gemaakt.” Wat bleek. Het waren producten van het merk Dove , en daar zij nooit de reclamespot van dit merk had gehoord, en dus ook niet de Engelse uitspraak , dacht ze dat dit product er daadwerkelijk speciaal voor mensen met gehoorproblemen was gekomen. Na enige uitleg met handen en voeten konden we er samen hartelijk om lachen.
En daar waar wij om deze shampoovergissing konden lachen, was een kennis van mij die minder blij was met haar vergissing toen ze teleurgesteld meldde dat de shampoo die ze had gekocht voor geen meter schuimde. Waarom dat was kwamen we snel genoeg achter. Ze had het product in haar droge haren gedaan, omdat er toch duidelijk op de fles vermeld stond dat het bedoeld was voor “droog haar”. Toen ik hard begon te lachten voelde ze nattigheid en hield ze het zelf ook niet meer droog.
Twee waterige verhalen die me brengen bij een andere verhaal waarbij nattigheid een grote rol speelt.
Afgelopen week werd namelijk bekend gemaakt dat er serieus gekeken gaat worden naar de mogelijkheid om een tweehonderdtal vluchtelingen te huisvesten in onze gemeente, en wel op een passagiersboot. De vraag die meteen bij me op kwam toen ik dit als was, willen vluchtelingen die veelal per boot de barre overtocht naar Europa hebben gemaakt hier wel opnieuw het schip in gaan? En als dit plan daadwerkelijk ten uitvoer zal worden gebracht hoeveel golfslag gaat dit dan opleveren bij de kern alwaar de boot voor maximaal een jaar zal gaan aanmeren? Moet de gemeente het wel over die boeg gaan gooien, puur en alleen omdat er geen andere geschikte locaties beschikbaar lijken te zijn die onderdak kunnen bieden aan het genoemde aantal vluchtelingen? Misschien voelt het gemeentebestuur wel degelijk nattigheid want eerst was zij van mening dat crisisnoodopvang inhumaan is en geen structurele oplossing vormt voor het vluchtelingenprobleem en wilde zij daarom puur en alleen inzetten op huisvesting en integratie van statushouders, zoals dat ook gebeurt voor “autochtone” inwoners van Lingewaard , maar nu de opvang van vluchtelingen nijpender is dan ooit, staat men opeens wel weer open voor noodopvang.
En dit alles moet nu dus gaan gebeuren middels een passagiersschip ergens aan de rand van Lingewaard. Als het aan D66 ligt wel aan de waterkant echter niet aan de rand van de samenleving maar zo dicht mogelijk bij de desbetreffende kern. Locaties in Lingewaard waar het passagiersschip zou kunnen aanmeren, worden nu op haalbaarheid onderzocht.
Roeien met de riemen die we hebben heet dat geloof ik
Zoals u heeft kunnen lezen heb ik dit hele passagiersschipverhaal met figuurlijke uitspraken doorspekt. Want wat het hele plan letterlijk voor onze gemeente zal gaan betekenen is nog lang niet duidelijk.
Wel is duidelijk dat er niet tegen DOVE-mansoren gesproken is en dat de gemeente wel degelijk haar best doet om aan haar morele plicht te voldoen
En om nog even terug te komen op het begin van dit stukje. De dove vrouw had misschien wel een klein beetje gelijk. Haar meisjesnaam luidde namelijk Duijf. Dus doof of niet doof zij mocht zich wassen met schuim dat letterlijk haar naam droeg. In het Engels welleswaar maar toch.
En mijn zoon? Hij heeft de prikjes doorstaan zonder waterlanders en het mooie van alles is, hij groeide wel degelijk. Niet van de inentingen maar van trots. Net als zijn moeder.
Een heel fijn weekend allemaal
Joyce Derksen
